Niepokojące zachowanie 4,5 rocznego dziecka

13 stycznia 2013

Treść pytania: 

Witam Panią;
Przypadkiem trafiłam na to forum, szukałam informacji na temat nadpobudliwości psychoruchowej.
Kilka czynników/zachowań, który znalazłam w artykule odpowiadają „obrazowi” mojego synka, a mianowicie:

•poród przedwczesny.
•choroba w wieku 3 tygodni– sepsa
•błędy wychowawcze rodziców i pedagogów;
•brak konsekwencji w wychowywaniu dziecka;
•obgryza paznokcie, bawi się siusiakiem
•w rozmowie czasami zmienia temat;
•ma wybuchy niekontrolowanej złości; często jest konfliktowe, uparte i agresywne.

Jednak są też czynności, które mojemu Kubusiowi nie sprawiają kłopotów, np.

•nie ma trudności w kopaniu i łapaniu piłki, nauce jazdy na rowerze;
•potrafi zapinać guziki;
•pięknie rysuje.

Z Kubusiem trudniej się pracuje niż z jego siostrami (bliźniaczką i rok młodszą siostrą). Pierwszy rok w przedszkolu był zachwycający, nie było sygnałów, że Kuba może mieć jakiekolwiek kłopoty, jego końcowa opinia po zakończeniu pierwszego roku brzmiała bardzo obiecująco, m.in. pięknie rysuje, ma doskonałą pamięć, świetnie tańczy, ale w trudnych sytuacjach reaguje płaczem. W drugim roku przedszkola, zmieniła się jedna z Pań wychowawczyń i zaczęły się „nasilać” niepokojące sytuacje. Praktycznie z dnia na dzień jest coraz gorzej, z dnia na dzień otrzymujemy sygnały jak bardzo Kuba przeszkadza w zajęciach, m.in. bije dzieci – dłońmi i zabawkami, przedrzeźnia się wychowawcy powtarzając jego słowa, podczas zajęć przeszkadza, zaczepia dzieci, turla się, biega – nie pomagają upominania. Ostatnio, gdy wychowawca wziął Kubę na kolana, aby go uspokoić, napluł w twarz Pani wychowawczyni.

Podobno też wydaje dziwne dźwięki, a gdy jest przeprowadzana z nim rozmowa, nie patrzy na rozmówcę, śmieje się, szuka jakiegoś innego zainteresowania. Niestety, podobnie jest też w domu. Zauważyłam, że tak się zaczęło dziać od jakiegoś czasu, „tak’, czyli nie trafiają do niego nasze prośby, nie chce się ubrać, umyć – odmawiając często się śmieje, wpada w złość z byle jakiego powodu, złość przeradza się w agresję, a potem w szał – jeśli wysuniemy w stosunku do niego konsekwencje. Karą jest dla niego pobyt w pokoju, najczęściej jest tam sam, ale często jeden z rodziców jest razem z nim, do momentu aż sie uspokoi i będziemy mogli porozmawiać. Zawsze gdy rozmawiamy on doskonale wie dlaczego jesteśmy w pokoju, wie, że źle zrobił.

Ostatnio też, gdy wróciłam z pracy pytałam Kubę o jego zachowanie w przedszkolu, nie chciał rozmawiać, wyrywał mi się i śmiał. Dopiero po dwóch godzinach sam podszedł i powiedział, że chce porozmawiać i wszystko mi dokładnie opowiedział, co potwierdził tata, który odebrał dzieciaki z przedszkola i usłyszał o jego zachowaniu. Ostatnio nowa Pani wychowawczymi wpadła na pomysł, ze będzie przekazywać nam codziennie opis zachowania Kuby, nie wiem czemu ma to służyć, ale jest to pewnie cenna wiedza. Jeszcze dziś dzwoniłam do byłej wychowawczymi Kuby, która opiekowała się nim w pierwszym roku i jest bardzo zdziwiona, ponieważ w jej opinii synek nie przejawiał takich zachowań, a tym bardziej nie posądzałaby go o nadpobudliwość.

Nie wiem, czy jego zachowanie ma podłoże wynikające z obecności nowej wychowawczyni – szczerze mówiąc chyba wolałabym to, bo mam nadzieję, że zmiana wychowawczyni, czy otoczenia mogłaby mi zwrócić „spokojnego” synka. Musi być jakaś przyczyna jego złego zachowania, musi być jakiś bodziec, który wpływa na mojego synka.

Wiem, że nie jest aniołkiem i już z mężem nie mamy pomysłu jak mu pomóc, dlatego planujemy zgłosić się do poradni psychologiczno-pedagogicznej i poprosić o pomoc.
Proszę o Pani opinię, co Pani o tym wszystkim sądzi…Bardzo niepokoję się o synka, kochamy go bardzo mocno i bardzo, bardzo chcę mu pomóc.
Pozdrawiam.

Odpowiedź eksperta: 

Droga Mamo bliźniaka 4,5 rocznego Kubusia!

Każda mama martwi się o rozwój swojego dziecka, dlatego nikt inny jak właśnie mama dostrzega niepokojące sygnały w rozwoju swojego dziecka.

Opisane szczegółowo przez Panią zachowanie synka jest niepokojące i wymaga konsultacji z psychologiem dziecięcym. Proszę nie czekać tylko jak najszybciej umówić się z synkiem do specjalisty.

Jeśli wcześniej rozwój dziecka przebiegał bez problemów, ma Pani prawo podejrzewać, że przyczyna leży w zmianie opiekunki w przedszkolu. Niestety bez osobistego mojego kontaktu z dzieckiem nie mogę wykluczyć, że przyczyną zachowania mogą być również inne problemy ze spektrum nadpobudliwości. Dlatego najlepiej będzie, jeśli uda się Pani z synkiem do psychologa, który rozwieje Pani wątpliwości.

Do czasu wizyty u psychologa proszę wprowadzić zasady, które synek musi przestrzegać.

Poniżej kilka przykładów:

• Proszę nie prosić, żeby synek przestał gryźć, kopać, szczypać, pluć , nie tłumaczyć, że jest Pani smutno  – należy stanowczo powiedzieć  „NIE WOLNO !” i dodać czego np. nie wolno pluć !
• Rozmawiać z dzieckiem o jego zachowaniu.
• Proszę ustalić i przestrzegać granic i norm. co wolno dziecku, a czego nie.
• Nauczyć dziecko, że należy prosić o coś, uświadomić mu, że krzykiem i przemocą niczego nie osiągnie.
• Zwrócić uwagę, jakie bajki i filmy ogląda Pani dziecko (czy nie ma w nim aktów przemocy).
• Okazać dziecku miłość i zainteresowanie.
• Stworzyć w domu spokojną i życzliwą atmosferę.
• Chwalić dziecko, doceniać to co robi dobrze -  jest to najskuteczniejsza zachęta do posłuszeństwa.
• Spróbować znaleźć przyczyny złego zachowania (nadopiekuńczość, brak czasu, sytuacja kryzysowa w rodzinie itp.)

Myślę również, że zaproponowany przez nauczycielkę opis codziennego zachowania Kubusia nie jest najlepszym pomysłem. Dziecko powinno mieć poczucie bezpieczeństwa w przedszkolu, a nie dostawać sygnał, że cały czas jest oceniane, krytykowane. Tak jak napisałam wyżej motywować Kubusia za dobre zachowanie – może niech wychowawca pisze, co było dobrego w jego zachowaniu, a Pani za takie informację będzie nagradzać synka.

Życzę dużo sił i cierpliwości w razie dodatkowych pytań służę pomocą.

Pozdrawiam serdecznie

Urszula Korbiel